Komentarze: 0
Nie wiem czemu zamieszczam tu ten wiersz... Jest to jeden z moich ulubionych, no i moze wam sie spodoba... :)
Im bardziej Ciebie zapominam
Agnieszka Osiecka
Im bardziej Ciebie zapominam
tym bardziej twarz mnie ta przeraża
co z lustra patrzy na mnie co dzień
jak smutny sędzia na zbrodniarza
Zostań ze mną
żebym była lepsza,
zostań ze mną,
zostań dla mnie samej,
wyrzeźbiłam Cię w powietrzu
oprawiłam w złota ramę -
czas nie zatarł naszych śladów jeszcze...
Zostań ze mną,
żebym była miła,
bym patrzyła wszystkim prosto w oczy,
żeby ludność o mnie śniła
Od Warszawy po Zakroczym.
Im bardziej Ciebie mi nie trzeba
tym bardziej twarz mi ta niemiła
co z lustra patrzy na mnie co dzień
jakby mną była i nie była...
Zostań ze mną,
w mej pamięci podłej,
zostań ze mną,
Żebym była ładna
zostań, bym w kawiarni modnej,
nie przelękła się zwierciadła -
zapomnieć to nie sztuka żadna
Zostań ze mną w mojej duszy chorej
Zostań ze mną, żebym była młoda,
bym wzdychała w każdy wtorek:
"Szkoda, szkoda, szkoda, szkoda"
Im bardziej jestem roztargniona
kiedy twe imię słyszę z boku,
tym bardziej wstyd mi, że nie płaczę
tak jak płakałam w zeszłym roku.
Zostań ze mną,
zostań choć na niby
w moich gestach,
w tym, jak głowę noszę,
zostań ze mną, nawet gdybym
zapomniała, o co proszę.
A to recenzja jaka napislam kiedys tam na polski.
Wiersze Agnieszki Osieckiej, są bardzo urzekające. Jej poezja każe się nam zatrzymać w pogoni za światem, przypatrzeć życiu. Poetka stara się nam dać do zrozumienia, że wszystko co jest dookoła nas ma jakieś znaczenie i sens.
Utwór „Im bardziej Ciebie zapominam” składa się z sześciu zwrotek, jest rozbudowaną apostrofą skierowaną do czytelnika, o czym świadczy ciąg czasowników użytych w drugiej osobie trybu rozkazującego np. „zostań ze mną”. Rozkazy stanowią rodzaj nakazów skierowanych do odbiorcy, który ma się im bezwzględnie podporządkować. Tworzą w efekcie zbiór zasad postępowania, swoisty dekalog niezbędny człowiekowi zawsze i wszędzie. Odbiorcą jest pojedynczy człowiek, jednostka, gdyż przekazywany system wartości jest tak trudny, że nie każdy może go realizować.
Motywy jakimi kierowała się Agnieszka Osiecka, to przede wszystkim tęsknota. Poetka podkreśla, jak bardzo ważna jest miłość w życiu każdego człowieka. Sama też, pisze, że „boi się zapomnieć twarzy ukochanej osoby”.
Uważam, że ten wiersz jest prośbą autorki, a zarazem przestrogą dla czytelników, abyśmy korzystali z życia póki jeszcze możemy i abyśmy nigdy nie próbowali się bronić przed miłością.
Ostatnia zwrotka wiersza podsumowuje całe przesłanie tym, że autorka stwierdza, że chce aby ukochany jej nie zostawiał, mimo że ona i tak dobrze wie, że on już dawno odszedł. Agnieszka Osiecka rozpamiętuje dawne chwile spędzone razem z nim i pragnie, by „on został choć na niby” i aby jej nie opuszczał „nawet gdyby poetka zapomniała... ”.
Myślę, że wiersz ten powinien przeczytać każdy „szary” człowiek i zastanowić się nad swoim życiem. Nad tym, czy ciągła monotonia jest czymś normalnym. Czy nie tracimy czasu na błahostki i zamartwianie się nad swoim życiem, w końcu jedynym ...